Nynorsk

Havmannen

av den 17. desember 2016

Korleis kunne du gløyme kven du var
då du var ein kval, cetacea,
som pusta ut gjennom holet,
gjennom huda, og ut
i bella blu

og korleis han jamrar seg
med hovudet under havet
utan å kunne la oksygen
og karbondioksid
transporterast
mellom blodet
og Atmos
gjennom
det ytste laget
av kjøt

ut og inn
i saltet

og korleis han kunne gløyme
at menneske ikkje er kvaldyr,
som dykkar, og lagrar oksygen
i spekklagets inste nerve

slik ein ung mann
ville gjømd
demonane sine
i ein djupsvart
kjeller

Akkurat slik

av den 3. desember 2016

Eg høyrer korleis musikken strøymer gjennom hendene
til eit menneskje lik varmt vatn, og korleis buen
vedkjem strengane, slik eit menneskje
vil røra ved eit anna

Strengane knyttar seg opp mot nervelivet,
og blir ein hjartestreng, akkurat slik
navlestrengen er vår rot til liv,
og me heng saman, eg treng deg, og du
treng meg, akkurat slik

hestane held vakt, og passar på kvarandre
ute på grasslettane, når hausten kjem,
og sola ligg litt lavare for kvar oktoberdag,
til graset ein dag veks frå himmelkvelven,
ned i hovuda og andleta, lik brennmerke
i huda, slik hestane blir merka,
som eit symbol på kven dei er

akkurat slik menneska vandrar i mørkret
for å finna vegen, ljoset, ein stad der ute,
som om livet er eit endelaust hav,
og det einaste ein treng er kart og kompass

når mørkret kjem, og det fryktinngytande
har tatt sin plass:

vent, akkurat slik

systrer slutte aldri å likna kvarandre

av den 10. oktober 2014

andletet ditt er eit fragment
av tre hundre og sekstifem døger

saman

med henne

*

eg ser deg på bussen
kvar dag

slik eg såg henne

på skulen, i friminuttet,
då me teikna på kvitt papir
og ho viste meg

maskinpistolar og daud

som om ho skisserte
natta ho skulle visna

til støv

*

og ein ting veit eg no:

systrer slutte aldri
å likna kvarandre

Stillheita mellom stjernene

av den 7. september 2014

Orda har visna til støv, og symjar i atmosfæren
over meg, i stillheita mellom stjernene,
når svarttrasten i furua syng om sommaren
som snart skal dø, og kom hit, seier eg:

sett deg ned, kviskre i øyret mitt,
det du ikkje fekk sagt, vær her
når ingen andre kan, trøyst meg
med din song, gjennom haustnatta
og vinteren som ikkje forsvinn

til bonden kan erklære vår

brennmerke (vers. 2)

av den 18. august 2014

hestane held vakt, og passar på kvarandre
ute på grasslettene, når hausten kjem,
og sola ligg litt lågare for kvar oktoberdag,
til graset ein dag veks frå himmelkvelven,
ned i hovuda og andleta, lik brennmerke,
i huda, som eit symbol på kven dei er

brennmerke

av den 10. august 2014

hestane held vakt, og passar på kvarandre
ute på grasslettene, når hausten kjem,
og sola ligg litt lågare for kvar oktoberdag,
til graset ein dag veks frå himmelkvelven,
ned i hovuda og andleta, lik brennmerke,
i huda, slik hestane blir merka,
som eit symbol på kven dei er

Nattegjestene

av den 13. juli 2014

Eg høyrer du syng mellom furutrea, svarttrost
og eg veit ikkje om månen er i ny eller ne,
du blunkar ikkje, slik dei raude ljosa
blinkar med opne auge,
som skiftande trafikkljos
i dei tomme bygatene,
rakettane, gir verda eit lilla skjær
og fall ned mot vassflata
i lysninga på eit vatn,
nokre timar før nattegjestene skal reise
er alt eg har ein gudsforlatt hytte
snart okkupert av våren som skal vakne
og åkrane som skal pløyast

med plogen, gir spøkelsesbeina
dine, støvet av deg, eit haldepunkt
som ei varm hand, som ditt kinn
inntil mitt, hud mot hud,
og pulsslaga dine mot halsgropa mi
lik dei afrikanske trommene i det fjerne,
hjarteslaga i brystet ditt, som no har stilna